Klaas
Voorbij schijnveiligheid

24 OKTOBER 2019
[wtr-time]

Elke maand ontmoet je hier een mens op een kruispunt. Rippling interviewt bezielde mensen op hun weg naar voluit leven. Welke afslagen nam deze persoon? Wat brengt hem op de plek waar hij nu is? Wat maakte dat iemand koos voor dat wat levendig en echt voelde? Wat houdt hem nog tegen om voluit te leven?

Deze maand: Klaas. Na 27 jaar bij hetzelfde bedrijf te hebben gewerkt, zit hij nu zonder werk. Het kan voelen alsof hij stil staat en niets doet, maar niets is minder waar. Deze stap heeft een hoop opengebroken en in beweging gezet. Klaas vertelt ons over zijn reis voorbij schijnveiligheid richting een leven vanuit liefde, vertrouwen en overvloed.

‘Ik wist 27 jaar lang iedere maand dat er weer een salaris zou binnenkomen. Ik leefde om mijn werk heen, om die 32 uur in de week die ik weggaf. Die 32 uur voelde als een steen. Ik heb ervoor gekozen, na een aanloop van twee jaar, dat dit stopt. Onder die steen ben ik nu uit. Nu mag ik vrij zijn, nu mag ik alles doen. Maar wie ben ik nu, zonder werk? Wat wil ik nu? Wat ga ik doen? Wat zegt mijn hart? Ik weet het nog niet! En dat is heel eng.

Ik stapte 27 jaar geleden met levendigheid en een flonkering de provincie Utrecht binnen als handhaver/milieu-inspecteur. Ik zou het veroorzaken van milieuschade helpen stoppen en het – voor zover mogelijk – ongedaan maken. De eerste jaren voelde ik ook echt wel dat ik het gezicht van het systeem kon zijn – het minder harde gezicht. Gaandeweg heb ik echter steeds meer van mezelf ingeleverd. Je moet je aan allerlei regels houden. Ik ging mee in het keurslijf, ik voegde me er naar.

Vijf jaar later ben ik overgestapt naar beleidswerk. Via deze functie zou ik vanaf een hoger niveau mijn visie kunnen doorgeven. Het is misschien niet waar ik helemaal blij van werd, maar ik kon op deze manier de overstap maken van de grijze kantoorklerk naar iemand die binnen het systeem zo veel mogelijk ruimte geeft aan iets moois. Het was een vrij rationele stap en eigenlijk kwam dit helemaal niet overeen met mijn hart en mijn gevoel.

Help, straks val ik door de mand

Achteraf gezien had ik last van het imposter syndrome. Jarenlang heb ik het zo goed mogelijk willen doen, terwijl het voelde alsof ik het eigenlijk niet kon, alsof ik door de mand zou vallen. Ik bewoog zo goed mogelijk met het systeem mee, maar eigenlijk deed ik het voor mijn gevoel niet goed. Het wrong dus al eerder. Eigenlijk kon ik de laatste tien jaar al geen bezieling en energie meer uit mijn werk halen. Ik ging door en ik ging door, tot ik voelde dat ik niet meer door kon. Twee jaar geleden was ik pas echt opgebrand.

Niet op mijn plek 

Rond 2012 startte de trip die de aanloop was naar mijn burnout in 2017. Vanwege bezuinigingen werd het hele team duurzaamheid opgeheven. Ik kwam in een soort vacuüm: ik had geen plek, geen functie. Vanwege het reorganisatietraject ervoer ik veel onzekerheid en spanning. Op werk kwam ik toen op een heel ander beleidsterrein terecht. Ik kwam als generalist op een technische plek terecht. Ik voelde afstand en ik voelde me geen onderdeel van het geheel. Mijn hart lag hier niet. Wat me echt leeg zoog was het gevoel van tekortschieten en het voldoen aan wat anderen van mij vroegen. Ik kwam op die plek terecht door me te voegen, vanuit angst gedreven; niet vanuit wat ik wel wil. 

Eerst leefde ik om mijn werk heen en daar kon ik mee dealen. Toen kwam de rest ook onder druk. Mijn vrouw en ik kochten een huis. Ook werd ik vader van zoon Boaz en twee jaar later kregen we ook een dochter, Mette. Ik was niet blij op mijn werk, maar mijn rationele hoofd zette er een stokje voor: ‘Dit is niet het moment om een carrièreswitch te maken.’ Ik had de energie niet met twee jonge kinderen in huis. Ik werd fletser en mijn innerlijke drive verwaterde. Ook volgden er een paar jaren waarin een reeks gebeurtenissen mij de vergankelijkheid van het leven lieten zien.

Een klein beetje boter uitspreiden over droog brood

Mette en Boaz zijn vlak na elkaar in het ziekenhuis terecht gekomen. In beide gevallen waren we net op tijd, maar het had levensbedreigend kunnen zijn. Dit toonde mij op ruwe wijze de kwetsbaarheid van deze jonge leventjes. Alsof deze gebeurtenissen wilden zeggen: word eens wakker. Hier moet je op letten. Geniet van de momenten met je kinderen. Wees er helemaal. Zit niet in de stress en de bewijsdrang op werk, waar ze je helemaal niet zien zoals je bent.

Een jaar later begon de mantelzorg voor mijn vader. Ik kon niet in de mate die ik wilde de zorg dragen. Ik kon niet overal tegelijkertijd zijn en het voelde alsof ik tekort schoot. Een jaar later kwam daar de zorg voor mijn moeder bij. Ondertussen was er ook al een functioneringstraject vanuit werk in gang gezet. Alsof ik maar een klein beetje boter had dat ik moest uitspreiden over droog brood. Niet veel later kwam mijn moeder te overlijden; niet kort daarna overleed ook mijn vader.

Flatline

Ik kon me weer richten op het werkfront en mijn thuissituatie. ‘Nu ga ik het goed doen’. Fysiek bleef alles goed doordraaien, maar mijn hoofd deed het niet meer. Er kwam niets meer op papier. Ik had geen woorden meer. De bedrijfsarts liet me steeds minder uren werken. Dit bracht flink de druk op de ketel. Dit was voor mij bewijs dat ik het nog steeds niet goed genoeg deed. Zo heb ik een maand of drie doorgemodderd. Een orthomoleculair arts vertelde mij toen dat er geen respons was op de lichtflits in mijn ogen: een flatline. Ik was volkomen in freeze. Opgebrand. Twee jaar geleden lag ik volledig uit het arbeidsproces.

Je zou denken dat je niet dieper kan, maar ik viel nog veel dieper. De verbinding die ik met mezelf verloren had kreeg ik gespiegeld vanuit mijn kinderen en mijn vrouw. Ik lag in bed en ik vroeg me af wat het leven nou eigenlijk voor nut had. Dat was rock bottom. Ik kon ook al geen rust en veiligheid voor mijn gezin brengen. Mijn kinderen konden beter een levende vader hebben die ergens onder brug leeft, dan dat ze helemaal geen vader meer hebben.

Vanuit het diepste punt kwam de ombuiging naar boven.

Echt gezien worden

Ik ben twee jaar geleden op het pad van bewustzijn terecht gekomen. Ik ben meer gaan lezen. Ook heb ik me meer verdiept in transcendente meditatie en in reiki. Via een Facebook groep werd ik naar een cirkel van liefde geleid, wat eigenlijk een heel prille voorloper van de Jaarcirkel van Rippling is. Daar was iemand die me weer ontving. Ze ging naast me zitten en legde haar vinger zachtjes op mijn arm. Geen woorden nodig, niet eens een arm om mij heen. Een simpele aanraking, een vinger, liet me zien dat er een andere weg is. Ik werd vanuit het veld van liefde gezien, ik kon me weer waardig voelen. Een stille toestemming: rust maar, je doet ertoe. Je bent er. Ik zie jou. Ik werd gezien in meer dan mijn ego.

Innerlijke criticaster

Ook ben ik twee weekenden weg geweest, naar Friesland en Schiermonnikoog. In mijn eentje. Ondanks schuldgevoelens. Ik wilde mezelf ruimte geven. De ruimte nemen om in mijn cocon te blijven zitten. Zodat ik voor liefde, vertrouwen en overvloed kon gaan, en niet voor iets anders. Eerst heb ik het stemmetje het zwijgen op te leggen. De innerlijke criticaster die zegt: ‘Hoeveel tijd heb je nog nodig om te helen en om al die andere softe flauwekul te doen? Als je niets doet, komt er ook niets. Ga gewoon wat doen. Je wil geen armoede en verminderde welvaart voor je gezin. Je bent scherp genoeg; je had je kans moeten grijpen.’ Maar ik ben het aan het doen. Ik oefen met leven in liefde, vertrouwen en overvloed, alleen ik doe het door ‘niks’ te doen. Ik mag in het niks zakken.

Elke keer geeft het universum tekens. Terugblikkend zie ik dat dit allemaal heeft moeten gebeuren, zodat ik in kan zien waar ik niet voldoende ruimte voor mezelf inneem en dat ik recht heb om mijn ruimte te claimen. Dat ik niet in mijn kracht zit. Dat ik niet mijn talenten kan laten zien.

Ook in systemen vanuit liefde en overvloed leven 

En waar zit dan wel mijn kracht? Waar kan ik wel mijn talenten laten zien? Dit is nog een beetje onduidelijk voor mij. Mijn droom was eerst om helemaal buiten het systeem te leven, in een community met bewuste mensen. Maar ik voel nog niet het vermogen om helemaal uit het systeem te stappen en ik voel ook dat ik voeling met het systeem moet houden. De goede vibes van Rippling laten mij zien dat je ook in systemen vanuit overvloed en liefde kan leven. Dat je op een nieuwe manier het systeem kan vormgeven. Je hoeft er niet uit.

Het lijkt me fijn om in een context te werken waar dat liefdesveld is. Of dat nou in een groep is of een op een, dat maakt mij niet zoveel uit. Een mogelijke opening zit in reiki. Dit voelt kwetsbaar en ik merk dat ik me dan druk ga maken over wat de buurt van me zal denken. De twijfel blijft. Het blijft continu de vraag: is dit de goede keus of handel ik weer vanuit angst? Leef ik voluit of kies ik voor de weg van de minste weerstand?


Leren oké te zijn met het niet weten

De onzekerheid en angst worden steeds minder, dit voel ik in mijn buik. Ik leer oké te zijn met het niet weten. Ik voel me veilig bij het loslaten van vormen en structuren. Er zit een kracht in het laten gebeuren, dan bloeit er iets. Ik ervaar daar een diep vertrouwen.

Hoe is het om te zijn met wat is? Boven het ‘enerzijds-anderzijds’-verhaal stijgen. De waarnemer daarboven zijn. Alles een beetje vanaf een afstandje bekijken. En berusten in dat alles wat ik nu doe al telt.

Op dit moment zie ik dat de kinderen bloeien, dat het stroomt tussen Saskia en mij. We hebben meer oogcontact, we knuffelen meer. We kunnen elkaar echt ontvangen in gesprekken die we hebben met de kinderen. Ervaren dat de ander jou met compassie ziet. Dat is nu. Daarvoor zaten we vaak in triggers: to-do lijstjes, druk en stress. Ik kan nog wel in de stress schieten dat het geld straks op is, maar dan herinner ik mezelf telkens: dat is niet nu. Vertrouw op jezelf dat als je kinderen er een boterham minder op moeten gaan eten, dat je dan actie zult ondernemen. Heb vertrouwen dat het zich ontvouwt zoals het moet.

Veiligheid bieden aan jezelf

Mijn grootste wens is om veiligheid aan mezelf te kunnen bieden wanneer ik tijdens situaties getriggerd wordt en wanneer oude pijn omhoog komt. Dat ik die veiligheid niet buiten mezelf hoef te zoeken, maar dat het van binnen goed zit. Ik heb dat zelf te doen, maar ik hoef dat niet alleen te doen. En toen kwam Rippling op mijn pad. Synchroniciteiten zijn een soort leidraad die mij helpen sinds het begon te wringen. Ik voel in de jaarcirkel een diepe resonantie door het contact. Een soort rust. Dat je niets hoeft te doen, dat je achterover kunt leunen. Die verbondenheid is wat mij voedt.

Ik realiseerde me niet hoezeer ik vasthield aan die ‘schijnveiligheid’. Door de spanning die bij die onveiligheid komt kijken, wil ik me gauw vasthouden aan een tijdelijk inkomen. Even wat inkomsten, weinig uur, maar wel goed voor eventjes. Daar is op zich niets mis mee, maar ik wil dat niet doen vanuit angst. Niet vanuit een verlangen naar veiligheid of om een leegte op te vullen. Ik wil zo’n keuze maken vanuit een sterk gevoel van ‘dit wil ik’. Niet die schijnveiligheid vastgrijpen, maar die cocon even de cocon mogen laten zijn. Even daar in mogen berusten.

Ik heb ruimte gecreëerd om niets te doen, en daarin gebeurt eigenlijk heel veel.’

Wat heeft het interview met je gedaan?

Klaas

Ik voelde mij ontvangen tijdens het interview. Ik was blij verrast door hoe makkelijk Charlotte mijn woorden begreep. Het voelde rijk dat iemand de tijd en aandacht nam om naar mij toe te komen, zich in mij te verdiepen en daar een portret van te maken. Het voelt ook spannend om met deze innerlijke roerselen naar buiten te komen. Echter, onder die spanning overheerst vertrouwen.

Charlotte

Mijn intentie voor het interview was om tijdens het luisteren en observeren echt bij mezelf te blijven. Zo stelde ik bij aankomst spontaan voor om Klaas door een ademhalings- of mindfulness oefening heen te praten, wat ik nog nóóit gedaan had. Het was fijn dat ik de ruimte en het vertrouwen voelde om mijn intuïtie te volgen en dat dit goed ontvangen werd bij zowel hem als mij. Ik ben geraakt door de openheid, eerlijkheid en kwetsbaarheid van Klaas en ik ben dankbaar dat voor het warme gesprek.

Sta je op een vergelijkbaar kruispunt? Lees onze tips over werk en zelfliefde.

Tips van Klaas

• Verstillen en vertragen – naar binnen gaan via de meditaties van het Centrum voor Meditatieve Ontspanning in Lelystad.
• Verbinden met je lijf via 5Ritmes dans.
• Boeken van Eckhart Tolle.

Tips van Rippling

• Bezoek een Avond Vol Leven bij jou in de buurt.
• Boek The Lazy Guru’s Guide To Life van Laurence Shorter.
  Bereik meer door minder te doen. Een boekje met mooie illustraties die lezers aanmoedigt hun innerlijke goeroe te omarmen en om de stress en angst van de moderne wereld los te laten. 
• Boek De held in je eigen verhaal van Mieke Bouma
.
  Elk verhaal over een held begint met een gevoel van onrust, een breuk met de status-quo. Je zoekt nieuwe uitdagingen in je carrière, of je team of afdeling mist een echte drive. Om weer open en enthousiast nieuwe wegen in te kunnen slaan, moet je ‘op reis’. Mieke Bouma helpt je om oude patronen te doorbreken, nieuwe kansen te leren zien en nieuwe vermogens en creativiteit aan te boren. Persoonlijk, en in teamverband. 
• Boek Altijd Scherp van  Jim Loehr en Tony Schwartz.
  De meeste mensen zijn meer bezig met het managen van hun tijd dan met het managen van hun energie. Maar wat heb je aan een uur extra werktijd als je aan het eind van de dag niet meer vooruit te branden bent? En wat heb je aan een snelle carrière als je halverwege opgebrand raakt? Dé klassieker over hoe je slim kunt omgaan met je energie en zo productiever en gezonder kunt leven.
• Boek Minder moeten, meer FLOW van Jan Bommerez.
  Ontdek opnieuw de magie uit je kinderjaren.

• Boek Transformational Presence: Wat wél werkt van Alan Seale.
  Wat als je een manier ontdekt waarmee je volledig in je kracht bent? Wat als je keuzes veel duidelijker zijn? En je ze ook echt kunt realiseren? Hoe zou jouw leven dan veranderen? Wanneer je leeft in een staat van Transformational Presence, ben je elk moment gereed de kansen die zich aandienen te herkennen en in praktisch handelen om te zetten. 

   

Deel dit verhaal en jouw ervaring

Is dit interview waardevol rond jouw zoektocht naar voluit leven? Deel het verhaal dan met andere mensen op een kruispunt via de social media knoppen. Ook vinden wij en de geïnterviewde het altijd leuk om te horen wat het verhaal met jou doet. Reageer dus vooral hieronder!